Slingerend rond de Vilaine

29 April pakken we de draad weer op vanuit Rennes. De GR zoekt een mooie route de stad uit van parkje naar parkje en onderwijl leidt deze van de oudste huisjes tot de allermodernste architectuur voor volkshuisvesting. Overal is de stad vrij van zwerfvuil en is er veel plek voor kinderspel. In Bruz blijkt onze geplande camping enkel plaats te bieden aan verwaarloosde stacaravans: de dito beheerder wil ons geen plek geven, omdat hij geen sanitaire voorzieningen heeft. We kamperen daarom daar bijna tegenover in een bosparkje, natuurlijk óók zonder voorzieningen. Plaatselijke bewoners hebben hier in het belang van biodiversiteit en het bestrijden van de opwarming van de aarde wel 600 bomen geplant met veel variatie in soorten. Er staan borden met uitleg daarover en een schriftje waarin je over je bezoek kunt reageren. We kijken vanonder de bomen uit over een eindeloos veld opkomende mais zonder één enkel wild bloempje.

We slingeren deze laatste etappes langs de rivier la Vilaine, klimmen en dalen, soms langs oude Romeinse wegen. De Vilaine werd door de Romeinen als natuurlijke grens gebruikt om de opstandige Galliërs tegen te houden: wel zo praktisch omdat de buitenbochten van de rivier diep zijn uitgesleten, met oevers van wel 90m hoog.

Eén van de pelgrimsroutes naar Santiago de Compostella volgt het pad langs de Vilaine en loopt zo soms even gelijk met de GR 39, we zien dan een blauwe St.Jacobsschelp naast de GR-streepjes. In Bourg-des-Comptes worden we tijdens ons biertje van de dag zelfs benaderd door een man die informeert of we soms pelgrims zijn, omdat hij hier voor hun onderdak zorgt. Hij zegt nog dat hij nou niet zo duidelijk ‘pelgrim’ op ons voorhoofd ziet staan en is even plotseling verdwenen als hij verscheen. Wij gaan gewoon naar de municipal voor onze seculiere overnachting.

De laatste paar honderd jaar is langs de Vilaine een jaagpad aangelegd en is een reeks stuwen en sluizen gebouwd om de rivier beter bevaarbaar te maken. Opeens realiseren we ons dat Kate en Jord hier vorig jaar met haar ouders moeten hebben gevaren!

Na een paar verlaten steengroeves passeren we er één waar nog volop in dagbouw gedolven wordt. We zien het mooi gekleurde en gelaagde gesteente en moeten denken aan de veelkleurige kasseien in Rennes: maar niets daarvan: dit is allemaal schicht met kwarts en wordt geheel vermalen afgevoerd, hooguit als toeslag voor verharding van wegen. We lopen een hele dag ontzettend om, zonder dat de GR ons verwent met extra mooie paden of uitzichten. Ook de volgende paar dagen ziet dat er op de kaart niet goed uit, zodat we besluiten de laatste 20 km naar Redon met de trein te gaan om vandaar met een paar mooie onbepakte dagtochten onze wandelreis af te sluiten. In Redon blijkt de municipal camping aan de Vilaine niet alleen dicht, maar zelfs totaal opgeheven! Dat moet echt pas zijn besloten, want het prachtige terrein is nog niet lang geleden helemaal gemaaid. We verstoppen onze rugzakken hier en gaan Redon verkennen: veel is gesloten of verlaten: er is geen café te vinden. Redon blijkt een heel klein plaatsje dat is ontstaan rond een fors klooster in de middeleeuwen.

Omdat het steeds koud blijft (8º) vinden we in de mediathèque (bieb) een heerlijke plek om de tijd warm door te brengen: mooie boeken over de geschiedenis van Bretagne, waarin we ook de Romeinse wegen herkennen waar we over gelopen hebben. ‘s Avonds vinden 1 afhaalpizzeria open mèt een paar tafeltjes waar je je pizza zo uit de doos kunt opeten met een flesje wijn. Een Engels echtpaar komt bij ons zitten: zij wonen hier sinds 3 jaar. We hebben super gezellig met elkaar gepraat en heerlijk gegeten; het is 4 mei en 2 min voor 8: wij denken even aan Nederland dat nu ademloos zit te kijken naar de hoge hakken van Maxima die naar het monument op De Dam loopt.

We gaan voor zonsondergang onze rugzakken opzoeken en maken ons klaar voor de nacht. Wat blijven de weersvoorspellingen beroerd, we vinden het er te slecht uitzien voor de wandelingen rondom Redon. Het besluit valt: Morgen gaan we met de trein naar Auray en dan met de boot naar huis! Verbluft beseffen we dat we de laatste dag wandelen al achter de rug hebben en dit wordt onze laatste tentnacht. Onze opwinding is groot: we verheugen ons op Belle Île.